Hunsrücker Platt

zrick zu de anere Sprich

 

Wie uhs Vorfahre fräijegang sinn

 

Was wisse die Buhe unn Määd houd-se-daachs dann schunn vum Fräijegehn, wie’s frieher Moore war, bevor mer Häirade kunnd!(?)

Houd-se-daachs gehn die Määd unn Buhe Samsdas ooweds in die Disco unn kumme Sunndas moorjeds hämm, wänn anner Läid in die Keerisch gehn. Wänn dann näischd Schlimmes passeerd war, dann sinn die Alde schunn häälfroh.

Mannischmoo kumme se aach nidd allään hämm, dann honnse noch jemand am Bännel. Unn wo die dann schloofe, das is doch in uhse houdisch Zeid kää Thema meh, die schloofe bäinanner. Es kann sinn, dasse hinnenooh middnanner gehn, awer es kann aach sinn, dass bäi nägsder Gelähehääd in anner Beziehung an de Räih is. Das is nidd noore bäi de Buhe de Fall, die Määd verhalle sich genauso. In de junge Joore wollese Erfahrunge mache, wo mer frieher mannischmoo in ganz Lähwe nidd gemach hadd unn war trotzdähm sefriere. Wämmer genuuch Erfahrunge gesammeld hadd, dann kann’s sinn, dass aach gehäirad weerd. Immer äffdersch weerd das sesamme midd de Kinddaaf gemach.

Allerdings halle die houdische Ehe nidd in ganz Lähwe, gemäänerhand noore so lang wie’s Spaß mischd, unn dann kimmd de Nähchsd oore die Nähchsd an die Räih, unn die sinn oft kää Käid besser wie ehr Vorgänger. Wänn ous däh Ehe vorher Kinn doo sinn, dann duun die mer lääd. Die wisse äfdersch nidd meh genau wer ehre rischdische Vadder is!

Frieher war das annerschd, doo sinn die Doorefbuhe sunndas nummedas midd de Määd spazeere gang, unn wehe wänn sisch in frimder Hahn wulld drunner schmuggele, däh hodd nidd sällde säi Fäng griehd. Känner vunn däh Kerl hädd sisch gedroud Hand in Hand merrem Määdsche se gehn oore de Aame um säi Schuller se lähe. In Kuß gänn oore ääner griehe, das war schunn in Säldehääd, doo kunnd mer lang waade. Vor de Dunkelhääd mußd is die ganz Korona wiehere hämm gang, wäil das Vieh joo gefiehe-red weere mußd. Äämoo im Joohr war uff de Deerfer Keereb, doo war dann schunn nummedas Danzmussik, doo kunnd mer siehn wer midd wähm äbbes hadd, oore geere äbbes gehadd hädd...

Wänn die Alde gemeerigd honn, dass sisch äbbes Festes aangebahnd hadd, dann ware die noore dann ruhisch, wänn das in ehre Kroom gebaßd hodd, wänn nidd, dann honn die Kalljes gemach, ’vunn de Lieb allään kinnd mer nidd lähwe!’, honn-se dann gesaad, doo mißd aach bißje Sach dezu-kumme. 

Wänn sisch jemand erkiend hodd unn hadd in Täschdelmäschdel midd ääner annere Faareb, dann war de Däiwel im Busch. Awer das war joo die Ousnaam, die määsde sinn in de Foor gang unn sinn bäi ehres gläische blieb.

Wänn allerdings in ungläisch Pährsche sisch nidd abbränge geloß hodd unn bäinanner blieb is, unn das noch gähn de Wille vunn de Alde, dann harre die Zwei es aarisch, aarisch schwer, sie honn in Lähwe lang spaare misse unn harre ofd iewer Naachd kää Brohd im Hous unnn sälde in oordelische Dach iewerm Kobb.

Es war weergelich nidd äänfach, wämmer as Mann und Fraa bäi unnerschiddlische Läid hodd misse diene. Unn ofd ware die zwei Junge oore aach dähne ehr Äldere so stur, daß se vunn de Häirad aan nimmeh hämmkumme dorfde. Owei, owei, das war in Lähwe, doo war ofd genuuch stadd Lieb geheerisch Fouer unnerm Dach...

Mannischmoo hodd sisch’s midd de Zäid aach wiere ingeränkd, besunnersch dann, wänn Änkel uff die Wält kumm sinn, dann honn die Alde noo gänn unn se honn wiehere middenanner harmeneerd. „Ää Hand wäschd die anner!" hodd’s dann gehääß. In däh Fäll harre die Junge noo ääner gewisse Zäid wiere Fuß gefaßd unn sinn dann aach ehnder zu Sach unn Ansiehn kumm.

Uff’m Dooref, doo war dis Gesinn, wänn’s viel war, dann ware-se guud gelied, awer se-saan harre die se lähwedaach näischd. Die mußde froh sinn, wänn-se in de Äffendlischkääd in Pladds im hinnerschde Äggelsche harre. Ofd genuuch mußde-se uffstehn, dass die Heereläid sisch säddse kunnde.

Gehäirad hodd dis Gesinn meerschdens unner sich. Es war in Säldehääd, wenn die emoo in-in greeßere Betrieb ingehäirad honn, unn gemäänerhand hodd das viel Zoores genn bäi däh Läid, unn se mälle harre die wo ingehäirad honn ehr ganz Lähwe näischd. Ofd genuuch honn die Alde dann de Betrieb gläisch ehre Änggel iewersch, wäil se däh oore die Heergelaafene nidd äsdemeerd honn. Wänn die Junge fläißisch unn sparsam waare, dann is-is mannichmoo aach guud gang...

 
Reinhard Scherer, Holzbach
zrick an de Anfang