Hunsrücker Platt

zrick zu de anere Sprich

 

Die läddsd Brick

 

Wänn die Johre weere deer in Last,

wänn däi Hoor sinn häll geblaischd,

dann, eb de dich versiehsd, doo hosde fasd

däi allerläddsde Brick erraischd.

 

Nound duu awäile nidd meh simmeleere,

was alles war unn wo’s awäi gehd hien,

es hillefd deer aach nidd das Lammedeere,

dou mußd erunner vunn de Lähwensbiehn.

 

Wänn de hosd awer noch in bisje Zäid,

duh genieße jede Daach, as weersch de läddsd,

dängg, wie deer, so gehd’s joo alle Läid,

viel doobäi honn sich schunn verschäddsd.

 

Geh ous däine Huhl, unn du lähwe noch,

so lang, wie de sällwer das noch kannsd,

wänn de päifsd moo ousem läddsde Loch,

dann is de allerläddsde Danz gedansd.

 

Duh lousdere wie scheen die Vählscher singe,

duh stoune iewer Blume, wänn se bliehe,

loß des Geld ous däine Brieftasch springe,

dass hinnenooh es nidd die Eerwe kriehe.

 
Reinhard Scherer, Holzbach
zrick an de Anfang