De Ousziehdisch

Kunze-Kaddsche hadd, voll Stolz

unn for in scheene Baddse Geld,

in Ousziehdisch, vunn Eischeholz,

bäim alde Schräiner-Jaab beställd.

In nouher Disch, midd alle Raffinässe,

groß, stabil, fast wie in Backesbäid.

Endlisch kunnde all middnanner ässe,

Ald unn Jung, so stigger fuffzäh Läid.

Das Dumme an de Sach war noore,

daß de Peere doovunn näisd gewußt,

dähm is de Kamm geschwoll vor Zoore

unn sehd zum Kattsche, es wär bestußt,

unn aach, es wär nidd räschd geschäid,

wäil’s hädd gemach so dumme Sache,

in Ousziehdisch, so saan die Doorefläid,

soll de Schräiner-Jaab for’s mache,

das is doch de greeßde Bleedsinn, wovor

brouche mer in  Ouszieh-Disch  im Hous,

meer duun schunn iewer veerzisch Joor,

uhs jede Oowed uff de Bäddkand ous.