Hunsrücker Platt

 

Dä Bachlaf


von Erich Franz


 

 
Dä Bachlaf.


Wa dat noch scheen vor viele viele Johr,
als mer dä Bach noch geloss hot äre Laf,
et Wasser net so hortisch gemach wa in seinem Laf.
Die hot sich geschlängelt dorisch dat ganze Dahl
Ach wannere konnt mär ohne Verdruss,
die Nador se geniese wa domols de ränste Genuss.

Die Bach es nit mied wor viele Kehre se mache,
unn hot aach gemach scheene groose Kimbel unn Laache.
Die Böschunge ware ausgespield
unn die Sonn hot mit äre Strahle in der glitzende Bach gespielld.
Wo die Forelle konnde flitze,
unn sich verstesche konnde in alle Ritze.

Die Wiese ware än Blumemeer, alle Fawe unn Sorde hot mer gesiehn.
hout sied mer fast nore noch die Eierputsche blien..
Die Biene ware fleisisch, hon ingesammelt rescht viel,
Nadorreine Hunig wa dat Ziel.
Unn uff stille Plätzscher fand mä immer noch en Bank,
die bliehend Nador geniese,
doh kond äne näist verdriese.

Doh ginget noch gemiedlich zu.
Ma hat immer aach Zeit for se maie unn se ruhn.
It is leider nit so blieb,
wat äm so heilig wa, so lieb.
Die Zeire harre sich geännert, mär wollt Land gewinne
unn die Bach must in än nou gross Rinn verschwinne,
ohne Verstand ohne Sinn.
Mit Stän hot mä se ousgestickt,
hot die Menschät domols noch rischtisch getickt.

Die Wiese worde truckener,
die Bach unn Fliss hordischer voller.
Hochwasser is immer öfter it Änn vum Lied,
wer wäs wat alles noch geschieht.
Hout versucht märet wierer annerscht se mache,
it wär zum Lache wennet nit wär so erscht.

Viele Wiese unn aach Äcker
läije in dä Ecke in friedlischer Ruh,
wo sunst noch hien kam die Kuh,
hout sich ganeist meh dud.

Doch dat hot sich aach gewannelt,
for de Klimawannel hot mer in ganz Landschaft verschannelt.
Guckt mer ousem Fister sieht mer die große Rierer,
guckt mer ous de Där, iewerall sieht mer se wierer.
Dat sinn die noue Oussichtspunkte,
dat gleische Bild runderum.
Am Owend nit nor die Sterre blinke,
aach die Windrierer duun ous dä Ferne winke.

Gerouscht hot schun immer de Wald,
awäi sinnet die Rierer, wo mache Gediewer.
Die äne stärts, annere nit,
wat bleibt, mär mache mit.
It sull joh sinn in gut Sach,
wat se dodemit ous gemach.
Doch eich män et wär uffem Hunsrick iewertrieb,
wo ball kä häl Plätzche me is iewerich blieb.

Awäi is die Politik schun wierer
merrer annere Sach se gang,
wat se doh mache mit uus,
eich mäscht sahn dat is en Schann.
For sie selwer basense se uff,
dat se falle stets die Treppe enuff.

Us Stroße wulle se runner Stufe,
doh bleibt däm kläne Mann doch gakän anner Wahl,
als kräftig Buh se rufe.
Spare wulle se doh uwe im Land,
awa die kläne Derfer fährt mer ganz änfach an die Wand.
Vorwärtz in die Vergangehäd,
sowat dut änem dann doch läd.

Eich kann misch erinnere, wie friher med de Gemän,
is wor in Wäsch gebout orer geflickt,
mit Bruchstän hon se se in dä Fron gestickt.
Unn for uwe driewer honn die alde Männer
uffem Hub gesäss unn honn Wagge klän gekloppt.
Hout dät mer sich fahre mit däm Finger an de Kopp.
Denn in jeder hat sei Andäl doh zu bei se dran,
dat mer kund fahre in de Acker mit Kuhgespann unn mirrem Wahn.

Mär honn aach noch scheene Sache uffem Hunsrick awäi,
doh fällt mer inn die nou Brick, die Geierlay.
Besucher ous dä Heimat unn däm ganze Land,
mache de Hunrick weltbekannt.
Die Middelrhein – Brick,
dat is schun ball de nägsde Geck,
wat doh schun alles geschwäzt is wor schon iewer viele Johr,
dat kimmd änem doch schun arisch bedenklich vor.
Wat is legal ? - it wär doch egal,
Kreis- orrer Landesbrick, hauptsach it gitt emol irgendwann in Brick!

So dat wars,
jeder Anfang hot ach Änn, so aach mei Gedischt,
hat nit gedaacht, dat so lang wärd mei Geschischt.
zrick an de Anfang