Hunsrücker Platt

Auswanderung nach Brasilien


zurück zur Startseite

 

Brasiljebrief Februar 1895


Rio Pardinho, de 17. Februar 1895

Liewer Fräind !

Däine Reisebrief vum 15. Oktober 1894 hon äisch am 3. Februar 1895 erhall. Äisch hon am 29. Januar 1895 an David Wagner geschrieb.
Als äisch de Brief uff die Poss gedohn hon, daacht mäin Herz nit me an däisch, deswäh hon äisch aach nit gefrooht ob in Brief doh wär an mäisch. De anere Daach, als äisch die Zäirung in die Hand bekumm hon, sah äisch dohdrin dat in Brief an mäisch uff de Poss laach. Doh schickte äisch in Bote ous, awa er bekam ihn nit, äisch mußt ihn selbst abhule unn mit mäinem Name unnerschräiwe.

Nound will äisch der aach schräiwe wat däin Herz winscht. Us Pikade Rio Pardinho zieht sich in die Läng vun acht Stunne, drin stehn acht Geschäftshäiser, die kafe all us Produkte, doh kafe mer us Ware. Unn vier Wassermiehle, zwo Bierbroueräie unn vier Sähmiehle, sechs Branntwäinbrenneräie unn zwo Zieheleie, die Ziehel wäre mit Hulz gebrannt, unn fünef Schoole, zwo Evangelische und än Katholisch Kärisch.

Mer honn letzt Johr aach Glocke in use Kärischtorem kried. De 18. April 1894 harre mer Glockeweihfest, dräi Kärsche härre die Menschemeng nit fasse kinne die zugähn ware. Mäin Metzgers Tante is im August gestoreb, se war die erscht wellisch mit de Glocke zur Ruh bestatt word.

Mit de Stroße host de it errot, die sinn nit gebout wie in Deitschland, denn die Regierung mischt nix draan. Jerer Kolonist muuß jed Johr 4 Daach am Wäsch schaffe unn wenn in Ränguß kimmt is all die Arwidd verlor.

Us Produkte wäre per Wahn bis an die Eisebahn beferert. Jed Geschäftshous hot in paar Wahn unn jerer Kolonist fährt mit änem kläne Wahn.

Wäil der viel Mais fierert, will äisch der schreiwe wie viel mer planze unn wie mer ihn planze. Äisch honn dies Johr zwo Zentner geplanzt, sie wäre fünef Fuß ousenaner gesatzt unn fünef Kerner in jed Loch gelaacht unn were in die Richtung gesatzt, dat ma mit em Goul unn em Putzpluch dorisch fahre kann.
Mäine ältste Suhn hot aach in halwe Zentner Mais (Milho) geplanzt, er is noch unverhäirat.
Mäine Dochtermann hot sich in gezimmert Hous gebout, welsches bis jetzt erst noch unneräm Dach steht. In Santa Cruz werd aach Kalik gebrannt.

Dou schräibst dat it bäi ouch viel Ubst genn hot. Doh lief mer dat Wasser im Moul sesamme unn daacht in mäinem Sinn härr äisch aach in Däl devun, denn äisch hon noch nie in Brasilje deitsch Ubst gess als wie in paar Pfloume. Hie honn mer Pfirsich, Apelsine, Troue, Feige, Ananas, Banane unn Melone. Die Melone ranke iewer de Borem wie die Kürbisse, die Apelsine (Orange) wäre an Ostere räif unn hänge uff de Bäm bis Wäihnachte.
Äisch honn aach einische Walnußbäm geplanzt, wovun äner treht, unn honn mer aach etlische Pfloume uff Pfirsichbäm gepfropft, davun sinn zwo gewachs.

Schräib mer wo der de nächst an de Bahnhof hot, wo die Eisebahn am nächste dorisch geht.
Doh äisch denke, dat dou mäine Brief an de David Wagner aach geläs host, brouche äisch der nit me se schreiwe vun de Revolution. Däine Brief is nound geläs vun alle Verwandte, bloß vun däinem Schwager Hölz noch nit. Dä wohnt jetzt nit me wo er frieher gewohnt hot, er wohnt in de Pikade Ferraß, zwo Kolonie vun säinem Suhn Peter. Er is sechs Stunne vun us entfernt, nächst Wuch will äisch ihn besuche unn ihm däine Brief se läse genn.
Us Familie sinn bis jetz noch all gesund und munner.

Nound will äisch schließe unn dun Ouch all vielmol grieße.
Unn noch in besunere Gruß an Adam Teis unn an die Lange Familie in Uhler vun mäinem Schwervatter Nikolaus Leonhardt unn mäiner Schwermutter Maria Margaretha Leonhardt geb. Teis, ehr Alter is achtundsiebzig unn se siehn sich alle Daach noh däm Himmlische.

In de Hoffnung unn de herzlichste Winsche dat Ouch mäine Brief in bester Gesundhät antreffe mäscht,

Grieße äisch Ouch all
Adam Claas


De Originalbrief als PDF: Brasilienbrief Februar 1895

zrick an de Anfang