Rio Pardinho, de 17. Februar
1895
Liewer Fräind !
Däine Reisebrief vum 15. Oktober 1894 hon äisch am 3. Februar 1895
erhall. Äisch hon am 29. Januar 1895 an David Wagner geschrieb.
Als äisch de Brief uff die Poss gedohn hon, daacht mäin Herz nit me
an däisch, deswäh hon äisch aach nit gefrooht ob in Brief doh wär an
mäisch. De anere Daach, als äisch die Zäirung in die Hand bekumm hon,
sah äisch dohdrin dat in Brief an mäisch uff de Poss laach. Doh
schickte äisch in Bote ous, awa er bekam ihn nit, äisch mußt ihn
selbst abhule unn mit mäinem Name unnerschräiwe.
Nound will äisch der aach schräiwe wat däin Herz winscht. Us Pikade
Rio Pardinho zieht sich in die Läng vun acht Stunne, drin stehn acht
Geschäftshäiser, die kafe all us Produkte, doh kafe mer us Ware. Unn
vier Wassermiehle, zwo Bierbroueräie unn vier Sähmiehle, sechs
Branntwäinbrenneräie unn zwo Zieheleie, die Ziehel wäre mit Hulz
gebrannt, unn fünef Schoole, zwo Evangelische und än Katholisch
Kärisch.
Mer honn letzt Johr aach Glocke in use Kärischtorem kried. De 18.
April 1894 harre mer Glockeweihfest, dräi Kärsche härre die
Menschemeng nit fasse kinne die zugähn ware. Mäin Metzgers Tante is
im August gestoreb, se war die erscht wellisch mit de Glocke zur Ruh
bestatt word.
Mit de Stroße host de it errot, die sinn nit gebout wie in
Deitschland, denn die Regierung mischt nix draan. Jerer Kolonist
muuß jed Johr 4 Daach am Wäsch schaffe unn wenn in Ränguß kimmt is
all die Arwidd verlor.
Us Produkte wäre per Wahn bis an die Eisebahn beferert. Jed
Geschäftshous hot in paar Wahn unn jerer Kolonist fährt mit änem
kläne Wahn.
Wäil der viel Mais fierert, will äisch der schreiwe wie viel mer
planze unn wie mer ihn planze. Äisch honn dies Johr zwo Zentner
geplanzt, sie wäre fünef Fuß ousenaner gesatzt unn fünef Kerner in
jed Loch gelaacht unn were in die Richtung gesatzt, dat ma mit em
Goul unn em Putzpluch dorisch fahre kann.
Mäine ältste Suhn hot aach in halwe Zentner Mais (Milho) geplanzt,
er is noch unverhäirat.
Mäine Dochtermann hot sich in gezimmert Hous gebout, welsches bis
jetzt erst noch unneräm Dach steht. In Santa Cruz werd aach Kalik
gebrannt.
Dou schräibst dat it bäi ouch viel Ubst genn hot. Doh lief mer dat
Wasser im Moul sesamme unn daacht in mäinem Sinn härr äisch aach in
Däl devun, denn äisch hon noch nie in Brasilje deitsch Ubst gess als
wie in paar Pfloume. Hie honn mer Pfirsich, Apelsine, Troue, Feige,
Ananas, Banane unn Melone. Die Melone ranke iewer de Borem wie die
Kürbisse, die Apelsine (Orange) wäre an Ostere räif unn hänge uff de
Bäm bis Wäihnachte.
Äisch honn aach einische Walnußbäm geplanzt, wovun äner treht, unn
honn mer aach etlische Pfloume uff Pfirsichbäm gepfropft, davun sinn
zwo gewachs.
Schräib mer wo der de nächst an de Bahnhof hot, wo die Eisebahn am
nächste dorisch geht.
Doh äisch denke, dat dou mäine Brief an de David Wagner aach geläs
host, brouche äisch der nit me se schreiwe vun de Revolution. Däine
Brief is nound geläs vun alle Verwandte, bloß vun däinem Schwager
Hölz noch nit. Dä wohnt jetzt nit me wo er frieher gewohnt hot, er
wohnt in de Pikade Ferraß, zwo Kolonie vun säinem Suhn Peter. Er is
sechs Stunne vun us entfernt, nächst Wuch will äisch ihn besuche unn
ihm däine Brief se läse genn.
Us Familie sinn bis jetz noch all gesund und munner.
Nound will äisch schließe unn dun Ouch all vielmol grieße.
Unn noch in besunere Gruß an Adam Teis unn an die Lange Familie in
Uhler vun mäinem Schwervatter Nikolaus Leonhardt unn mäiner
Schwermutter Maria Margaretha Leonhardt geb. Teis, ehr Alter is
achtundsiebzig unn se siehn sich alle Daach noh däm Himmlische.
In de Hoffnung unn de herzlichste Winsche dat Ouch mäine Brief in
bester Gesundhät antreffe mäscht,
Grieße äisch Ouch all
Adam Claas |