Hunsrücker Platt

 

Mär Alde unn die Mous im Hous


von Erich Franz


 
Mär Alde unn die Mous im Hous.

Mär Alde verstehn die Welt nit meh,
doh steht die Daach in dä Zäirung drin,
seit dä Revolution in der Hosentasche drin,
wat soll dann dat sinn?
Hon die dann vielleischt in Läschelsche im Buxesäggel drin.
Wat for Revulotion, watt mäne die domit,
mär alde Läit verstenet änfach nit.

Itt gitt so viel noue Sache
doh kenne mär Alde kaum, orer wolle aach ganeist meh dohmit mache.
Mäne die vielleischt im Buxesäggel die noumorische Dinger,
egal wo mä hinkimmt, se rous hule ousem Säggel, tippe drufferum mit dä Finger.
Sogar kläne Kinner sinn mit däm Ding se gang,
unn wisse schun wo et geht mit däm Ding schun lang.
Die wisse meh wie mär,
wo hon die nor dat all schun här?
Uff so em Ding doh steht unner annerem sogar Watt is App ???
Ei wat is dann dat.
It Urenkelsche seht Oba!!
dat häst nit Watt is App, dat häst doch Woods Äpp.
Oba seht, ei wat is dann dätt,
sinn mär Alde dann all mitdenanner Depp.
Oba schierelt mirrem Kopp.???
Hästet awei aach anstatt die Katz is krank,
die Kätt es maläd, orer for die Katz isset zu spät.
In nou Word se schreiwe is joh kä Kunst,
awer us Sproch werd „Postfaktisch“ immer meh unn meh verhunzt.

Mit dä Katz kann ich awei grad in Liedsche singe,
warret kann genn, all vor lustische Dinge.
Bei er Katz im Hous, bleib dat doch oft nit ous,
dat ach mol in Meisje is im Hous.
Besser gefalle däts däm Meisje joh drous,
loh im Hous wäset nit in noch ous
unn denkt wär ich doch nore schun wierer loh drous.
Wärd doh drin aach ball gesiehn,
wohien soll dad arme Meische nore flien.
Die weibliche Bewohner flibbe ous, nix, nix wie rous,
it is in Mous, in Mous im Hous!!
Unn schnippt die Mous bumsdisch in die Kisch,
sitze die Frahläit uffem Disch.
Loh uffem Disch bläiwe mär so lang,
bis die Mous, dat riese Vieh gefang.
Angst sahn se, joh honse kän vor soem Vieh,
dat häst hout se herre „Mousephobi“.
Mär Alde sinn vun Kind ahn mit Meis groß wor,
us hon sich nit gläich gestroubt die Hoor,
die ware doch iewerall, in Schouer unn im Stall.
Im Keller, in dä Stuh,
mannischmol sogar in dä Schuh.
Sie harre se knabbere iewer allerem,
im Brot ware aach aldemol Läscher drin,
de Budding hot dat Meisje aach prowärt,
wa net schlimm wa jo neist passärt hots dann nor gehies,
unn de Speicher war for die dat ränsde Paradies.
Ma kannet koum verstehen,
so ebbes dät doch hout joh ganet meh gehn.

Wennt hout awer zwei beinanner sinn unn er seht:
„dou bist en rischdisch lieb Meisje“
kä Wunner, dann sinn die Liewe vor Spass ball ousem Heisje.
Dat kinne aach mär Alde gut verstehn,
dat wa frieher schon unn is joh aach hout noch so richtisch scheen,
awa guckt so Mäusje ous däm Eck,
hibben se fast bis ahn die Deck.

So ware se frieher, so sinn se aach hout die junge Dinger,
awar gestandene Männer, die, die wiggele se um die Finger.
Wat wa dat doch for die Männerwelt in Bläser,
unn dat Meische is jetzt wierer vor de Där.
zrick an de Anfang